آقای روحانی رئیس جمهوری “امیدوار و مدبر” حکومت اسلامی گفت: “نباید به اسم دلسوزی در زندگی مردم مداخله کرد.”
داشت یادمان می رفت جمله قشنگ تری هم دارند. ایشان فرمودند: “به زور و شلاق نمی‌شود مردم را به بهشت برد.”
ایشان در کارنامه پر افتخار اسلامی خودشان طی همین یک سال گذشته پرونده اعدام حدودا ۶۰۰ انسان را حمل می کنند. ایشان طی همین مدت نماینده شایسته و همه جانبه حکومت در تداوم بدبختی و تباهی بوده اند. این آخوند مضحک اسلامی، انگار نه انگار رئیس قوه مجری همین حکومت جلاد است. انگار نه انگار دست در دست دیگر برادران خود در مجلس و قوه قضائیه و سپاه و بسیج داده تا به یک جامعه تشنه آزادی و شادی و رفاه خون بپاشد. این روحانی ریش پهن خودش را به خریت زده و می گوید مردم را به زور نمی شود به بهشت فرستاد. درحالی که به زور در ایران یک جهنم تمام عیار مهیا کرده اند.
یک سئوال! انتقاد ایشان به چه کسانی است و چرا انتقاد می کند. مگر نه اینکه جمهوری اسلامی برای ماندن چاره ای جز کشتار و اعدام و زندان ندارد. پس درد ایشان چیست و چرا به کسانی به ظاهر بی نام و نشان انتقاد می کند؟
حقیقت این است بخش فعال، دخیل و موثر مردم ایران حکومت اسلامی را به سختی در منگنه قرار داده اند. مردم صفوف حکومت را دچار انشقاق کرده و حکومتیان را به جان هم انداخته اند. یک بخش فقط چوبه دار را راه نجات می بیند و بخش دیگر می خواهد بر چوبه دار دسته گل بنشاند تا دلپذیر تر شود. انتقاد روحانی به جناح خامنه ای این است که شکست احمدی نژاد را نمی بیند و باز می خواهد همان راه امتحان پس داده را بیازماید. اما روحانی نیز راهی ندارد. جناح “معتدل” حکومت نیز سالها روی کار بوده و از مردم شکست خورده است. هر شکست حکومت در هر جناح، پیشروی مردم را به سوی سرنگونی تسهیل می کند. هر دو جناح بازنده اند.*
منظر دریاکناری
مندرج در ژورنال یکشنبه ۴ خرداد ۹۳- ۲۵ مه ۲۰۱۴
سایت ژورنال: